9

 ***

 Przyjaciel... przyjaciel... przyjaciel... - to słowo, wypowiedziane przez Thomasa całkowicie beztroskim tonem, nie dawało mi spokoju. Rzucił je ot tak, odruchowo, jakby zbywając mnie machnięciem dłoni, a jednak... moja kobieca intuicja mówiła mi, że coś z nim było nie tak.

 Powoli wspinałam się po schodach w górę, rozmyślając. Blondyna zostawiłam w kuchni, a raczej to on sam postanowił tam zostać. Dziwne. Bardzo dziwne. Co robił w rezydencji o tej porze? Na przyjacielskie wizyty było już stanowczo zbyt późno, zważywszy na to, że prawdopodobnie nie odwiedzał Gregora...

 - Tylko Sandra - wymamrotałam pod nosem, jakby jej imię na stałe zrosło się z określeniem, którym ograniczył je gniewny książę czekający mojego powrotu na piętrze. - To do niej przyszedł.

 Coraz bardziej zamyślona przeskakiwałam po dwa stopnie naraz, aż do momentu, w którym dosłyszałam potężny huk dochodzący z pokoju Gregora. Odgłos bitego szkła padającego na podłogę był bardzo wyraźny. Zachłysnęłam się powietrzem i sekundę później pchnęłam drzwi, całkowicie przerażona.

 - Co się... - chciałam spytać, wytężając wzrok, ale w panującej tam ciemności nic nie widziałam. Szybko wcisnęłam kontakt, zapominając o jego awersji do światła.

 Laptop, ten drogi i markowy sprzęt o jakim ja nawet nie mogłam sobie pomarzyć, leżał na podłodze, strzaskany w drobny mak. Fragmenty plastikowej obudowy rozsypały się wszędzie wokół, a kilka z nich rozdeptałam, wpadając do pokoju. Widoczne były także skorupy rozbitych talerzy, o których wspominał mi wcześniej. Centrum tego pobojowiska stanowił rozwścieczony Gregor, którego błędny wzrok i rozczochrana czupryna mogły świadczyć o wielkiej furii.

 - Zabierz to ode mnie! - syknął, oddychając ciężko i szybko. 

 Podpierał się na rękach jakby chciał wstać, ale oczywiście nic z tego nie wyszło. Zanim zdążyłam zrobić krok w jego stronę, albo chociaż krzyknąć, zsunął się na podłogę. Wytrzeszczyłam oczy - siedział sobie po prostu między odłamkami komputerowej obudowy, pokonany i obojętny. Spuścił wzrok na swoje długie, niewładne nogi i westchnął z bezsilności.
 - Pomogę ci - zaproponowałam, ostrożnie brnąc przez koszmarnie zaśmieconą podłogę. - Może uda mi się jakoś wciągnąć cię na łózko, albo zawołam kogoś...
 - Idz sobie - mruknął, wciąż wpatrując się we własne kolana. Oczywiście, nie posłuchałam go. Uklękłam blisko, zachowując jednak dystans tak zwanej przestrzeni osobistej, by nie czuł się przytłoczony moją obecnością, a także w razie ataku złości, bym zdążyła zwiać.
 - Gregor, nic się nie stało - stwierdziłam pocieszająco, powoli wyciągając dłoń w stronę jego ramienia. Podniósł wzrok i uważnie śledził mój ruch - nie byłam pewna czy podobało mu się to, że zamierzałam go dotknąć. Musiałam to zrobić - czy tego chciał, czy nie. Dotyk to lekarstwo na wszelkie smutki i dolegliwości duszy. Zamierzałam go przytulić, całkowicie bez podtekstów.
 Wzdrygnęliśmy się oboje, gdy piekący prąd przeszedł w miejscu, w którym dotknęłam jego skóry. Prawie natychmiast powietrze zgęstniało od tłumionego napięcia, które kiedyś w końcu musiało znaleźć ujście. Spojrzał na mnie i w jednej chwili jego wzrok z pełnego agresji stał się całkowicie inny - ciężki, ale w ten charakterystyczny sposób, który mógł świadczyć, że... reagował na mój dotyk całkiem odwrotnie, niż się tego spodziewałam. Zaczęłam oddychać szybko i płytko. Ciągnie go do mnie... podobam mu się... Co robić? Uciekać? Rzucić się na niego? O, Boże! 
 Jęknęłam w duchu, gdy nakrył moją dłoń swoją i już myślałam, że mnie odtrąci, ale... nie zrobił tego. Powoli, nie spuszczając ze mnie gorącego wzroku, uniósł ją w górę, przyciskając do swoich ust. Czułam jak serce wyrywało mi się z piersi, galopując niczym stado dzikich rumaków. Całe ciało wypełniło oczekiwanie, aż zagryzłam dolną wargę. Nie mdlej! To tylko młody, cholernie atrakcyjny facet właśnie demonstruje, że ma na ciebie ochotę... Nic takiego. Oddychaj.
 Ledwo nad sobą panowałam, gdy jego usta przesunęły się po wewnętrznej stronie mojego nadgarstka. Przytulił dłoń do swojej twarzy i zamknął oczy. Taki niewinny gest, całkowicie uroczy, a ja wiedziałam, że musiał coś znaczyć. Pod palcami czułam gładkość policzka, krzywiznę szczęki i ciepło jego rozpalonej skóry. Oddychaliśmy w jednym rytmie, a cisza, która nas otaczała, nie ciążyła, bo nie zwracałam na nią uwagi. Wcale nie mogłam myśleć! To było takie intymne... dużo bardziej ekscytujące, niż gdyby rzucił się na mnie nagle i zaczął szaleńczo całować - czego nie mogłam się spodziewać ze względu na jego kalectwo, ale to nie znaczy, że nie chciałabym tego doświadczyć. Co ty bredzisz? Opanuj się, do licha. Siedzi tu sam, narzeczona go zaniedbuje, więc nic dziwnego, że korzysta z okazji...
 Całkowicie odruchowo szarpnęłam ręką w reakcji na ten krzykliwy głos rozsądku. Otworzył oczy - źrenice miał tak duże, że jego oczy wydawały się być całkiem czarne. Powoli odsunął dłoń od twarzy i delikatnie złożył ją na moim kolanie.
 - Powinnaś już iść. Zrobiło się... późno - stwierdził, a jego głos brzmiał nisko i chrapliwie. - Sandra ma cię odwieźć.
 Te słowa były jak rozkaz, więc podniosłam się szybko na miękkich nogach i chwiejnie opuściłam pokój, bezmyślnie kierując się w dół po schodach. Byłam już w połowie drogi, gdy przypomniałam sobie, że przecież zostawiłam go tam samego, siedzącego na podłodze. Ciekawe jak miał się podnieść? Mentalnie biłam się po głowie za to, że pozwoliłam się tak rozkojarzyć. Nie powinno obchodzić mnie jego ciało czy twarz - byłam tam z całkowicie innego powodu, a sytuacja zaczynała wymykać się spod kontroli.
 Zawróciłam. Wbieganie po tych schodach opanowywałam już do perfekcji, więc zajęło mi to tylko kilka sekund. Nie zawracałam sobie głowy pukaniem - po prostu cichutko nacisnęłam klamkę i weszłam.
 Bałagan nie uległ zmianie - po podłodze wciąż walały się plastikowe odłamki i elementy zastawy stołowej, ale Gregora już tam nie było. Leżał wyciągnięty na łóżku z rękami pod głową. Uniosłam brwi.
 - Ale jak...? - spytałam cicho, omiatając jego smukłą sylwetkę zdziwionym wzrokiem. - Dałeś radę podnieść się sam?
 - Mam bardzo silne ręce - rzucił wymijająco, po czym zamknął oczy i zamilkł. Uśmiechnął się pod nosem, tak trochę krzywo, jakby ironicznie, a ja wycofałam się za drzwi tyłem i tyle go widziałam.
 Dopiero późna nocą, gdy leżałam już w swoim małym łóżku, dotarło do mnie, że chyba nie wszystko rozumiałam tak, jak było trzeba. Kiełkowało we mnie złe przeczucie - oprócz tego, które mówiło, że w tej rezydencji mieszka wielkie zło, było jeszcze jedno, wciąż niepotwierdzone. Dotyczyło samego Gregora. Niby nic, ale ziarenko zostało zasiane, a niepewność wprowadzała mój umysł na bardzo wysokie obroty. Zasnęłam nad ranem, wstrząsana sennymi majakami przedstawiającymi Gregora całkowicie sprawnego, goniącego mnie po ciemnych korytarzach rezydencji. Może... a może jednak nie...

***

 Do końca tygodnia nikt do mnie nie zadzwonił - czekałam, sprawdzałam telefon średnio co minutę i nic. Byłam pewna, że któregoś dnia zastanę Sandrę w naszych skromnych progach, ale się zawiodłam. Zaczęłam się martwić - czyżbym zrobiła coś nie tak? Zdenerwowałam go? Może już się tobą znudził, co?

 - Zamknij się, Lena - mruknęłam, trzaskając się w czoło.

Wróciły wspomnienia ciemnych, hardych oczu i ciężkiego spojrzenia, jakim mnie wtedy obdarował. Dotyk jego gorących ust na mojej skórze mówił tak wiele... Ta napięta atmosfera, chemia, która powstała między nami - nie byłam głupia i swoje wiedziałam. Gdyby tylko mógł normalnie funkcjonować, to... nie, nie... stop... wcale niczego sobie nie wyobrażałam!

 Wiesz, że laleczki po skończonej zabawie pakuje się do pudełka i odstawia na bok? Nie jesteś wystarczająco dobra dla takiego panicza, nawet jeśli ostatnio całował cię po rękach i miał wiadome zamiary. Zejdź na ziemię, zanim spadniesz z obłoków i porządnie stłuczesz sobie tyłek! Po raz kolejny... 

 Zawarczałam w reakcji na te głupie myśli i czym prędzej ruszyłam na poszukiwania Duni. Potrzebowałam odmiany... odrobiny zapomnienia. Musiałam przewietrzyć głowę, przytłumić szalejące myśli i wariujące... hormony.

***

 Pojechałyśmy na drinka do klubu w centrum miasta. Nie ma to jak utopienie wszelkich smutków w odrobinie alkoholu. Dodatkowo wokół nas kręciło się wielu facetów - mniej lub bardziej pijanych - co pozwalało nam podbudować swoją samoocenę. 

 Zamówiłyśmy identyczne, wymyślne koktajle o bardzo smerfnej barwie i dziwnej nazwie. Były pyszne. Obserwowałam Dunię, gdy spławiała jakiegoś młodszego od siebie amanta, który dość natarczywie próbował zwrócić jej uwagę.

 - Odwal się, gówniarzu! Nigdzie z tobą nie pójdę i miej trochę szacunku dla dorosłej kobiety... Wiesz ile mam lat? - darła się, robiąc niemałe zamieszanie.

Nastolatek ulotnił się jak oparzony, odprowadzany głośnymi wybuchami śmiechu i gwizdami barmanów.

 - Dasz wiarę, że spytał czy pójdę z nim 'wymieszać ślinę'?! - spytała, całkowicie zdegustowana, akcentując ostatnie wyrazy jakby były wyjątkowo sprośne. Wyszczerzyłam się w odpowiedzi, bo widziałam, że trochę się już podpiła i zaczynała wyolbrzymiać błahostki. 

 Siedziałyśmy przy barze na wysokich, niewygodnych stołkach. Mogłyśmy obserwować własne twarze i tańczący za nami tłum w wielkich lustrach wiszących tuż przed nami. Nie lubiłam swojego odbicia, więc chwytając oszronioną szklankę, odwróciłam się w stronę parkietu. Dunia skopiowała moje ruchy. 

 Przyglądałam się tym dzikim pląsom i żałowałam, że swoje nastoletnie życie zmarnowałam na głupi związek, który skończył się dla mnie tak boleśnie, zamiast śmiać i tańczyć do upadłego jak te dziewczęta szalejące przede mną. 

 Odpłynęłam we wspomnienia, których nie wybielił czas. Ból wcale nie znikał, to tylko kiepska bajeczka na pocieszenie, dająca załamanym nadzieję na lepsze jutro. Gówno prawda!

 - Ten dziwny gość cały czas się na ciebie gapi.

 Odwróciłam się, by spojrzeć na Dunię - marszcząc brwi w skupieniu, bezczelnie wbijała wzrok w jeden punkt gdzieś w końcu sali. Skończyła już pierwszego drinka, a w jej dłoni pojawił się nowy - nawet nie zauważyłam jak go zamawiała. Podniosłam głowę. 

 Faktycznie, tuż przy przeciwległej ścianie stał młody mężczyzna - wysoki, smukły i ciemnowłosy. Wytężyłam wzrok, bo migające światła stroboskopu skutecznie utrudniały mi widzenie. Nie mogłam się z nią zgodzić - przy takiej liczbie ludzi ten osobnik mógł patrzeć zarówno na nas, jak i każdą inną dziewczynę. Zbyłabym słowa Duni machnięciem dłoni, jednak był jeden fakt, którego nie mogłam zbagatelizować - oczy chłopaka były ukryte za... okularami przeciwsłonecznymi.

 - Jakiś świr - obruszyła się moja przyjaciółka, wojowniczo zakładając wątłe dłonie na piersi. - Aż tak go razi, że musi nosić te pilotki w pomieszczeniu? Jest późny wieczór, do licha!

 Wpatrywałyśmy się w niego bez przerwy przez parę ładnych chwil, a on nie wcale wydawał się tym faktem zaniepokojony. Nie odwracał głowy tak, jak to robią ludzie łapiący czyjeś spojrzenie, by się upewnić czy ta osoba patrzy właśnie na nich, czy może jednak na kogoś innego. 

 Nie, stał tam, oparty o jeden z betonowych słupów trzymających podwyższenie, na którym roiło się od półnagich młodych ludzi tańczących w rytm hipnotyzującej muzyki. Kolorowe światełka błądziły w jego włosach, od czasu do czasu odbijając się w szkiełkach okularów. Jakieś dziwne uczucie sprawiło, że poczułam wewnętrzny ucisk, a włoski na karku zjeżyły mi się z... podekscytowania? Nie mogłam oderwać od niego wzroku. 

 Lasery zmieniły barwę na białą, a efektem tego było złudzenie ludzi poruszających się w zwolnionym tempie, upodabniające ich do robotów, co zawsze mnie fascynowało, jednak w tamtym momencie co innego absorbowało moją uwagę. 

 Zagryzłam wargę, gdy nieznajomy, doskonale widoczny w tym mrużącym blasku, wykrzywił kącik ust w zadziornym uśmiechu, który - miałam całkowitą pewność - był skierowany do mnie.

 - Idę tam - zawołałam zdecydowanie, a mój głos utonął w morzu innych głosów i uderzeń basu. 

 Szybko zeskoczyłam z wysokiego stołka, który zachybotał się nieznacznie, więc musiałam go złapać, by się nie przewrócił. Odstawiłam pustą szklankę na blat. To zajęło mi dosłownie kilkanaście sekund, lecz gdy na powrót spojrzałam w stronę dziwnego chłopaka - jego już nie było.

 - Tam! - wydarła się Dunia, która także wstała i podskakując w miejscu, wskazywała mi palcem dokąd udał się ten typ.

 Ruszyłam w tamtym kierunku, przeciskając się przez tłum spoconych i zgrzanych ciał. Kilka razy odtrącałam niechciane zaloty pijanych jak bela studencików, a raz nawet użyłam siły, gdy rozochocony bliźniak Schwarzeneggera wziął mnie na ręce i uniósł ponad głowy szalejących ludzi. Miał chłop krzepę, musiałam to przyznać - zaraz po tym jak skończyłam okładać go pięściami. 

 Gdy wreszcie dotarłam do głównego wyjścia, drzwi jeszcze drżały, jakby ktoś dopiero co przez nie wyszedł. Pchnęłam je i wyskoczyłam na zewnątrz, ale po mężczyźnie nie było już ani śladu.

 To, jak na niego zareagowałam, nie dawało mi spokoju przez kilka kolejnych dni - znałam go, to było więcej niż pewne, ale skąd? Może z uczelni? Mieszkał na naszej ulicy i mijałam go od czasu do czasu, nawet nie zdając sobie z tego sprawy? Tylko dlaczego tak się tym przejmowałam? Czemu natrętne myśli nie dawały mi chwili wytchnienia? Ot, zwykły facet przyszedł na imprezę sam, by poobserwować wyginające się dziewczyny - takich było na pęczki. Ale...

 Ten uśmiech skierowany prosto do mnie, mówiący: wiem coś o czym ty nie masz zielonego pojęcia. Ten uśmiech świadczący o pewności siebie i świadomości swojej przewagi nad innymi. Ten uśmiech, który już u kogoś widziałam...