6

***

  - Co... do jasnej cholery... się tu dzieje? - wysoki kobiecy głos wyrażał najwyższe zdziwienie i zdegustowanie. - Co... to... ma... być?!

Drgnęłam gwałtownie, wyrwana z głębokiego snu. Otworzyłam oczy, a pierwsze, chaotyczne myśli dotyczyły jasności, która zalewała pokój. Gdzie ja jestem? Ciężar przygniatający moje nogi sprawił, że nie mogłam się poruszyć. Leżałam na boku, twarzą do ściany, a za plecami doskonale czułam czyjąś obecność - ciepło jego rozgrzanego ciała przenikało przez cienki materiał koszulki. Spojrzałam w dół - moją talię otaczała szczupła męska ręka, trzymająca mnie w nieco zaborczym uścisku. Wciągnęłam głęboko powietrze, wytrzeszczając oczy. O nie, nie. O nie...!!! Jakby w odpowiedzi na moją panikę, Gregor odetchnął głośno, sprawiając, że koszmarnie rozczochrane włosy opadły mi na twarz. Chwyciłam go za nadgarstek.

  - Puść mnie - pisnęłam, gramoląc się z łóżka.
Przytrzymał mnie mocniej, więc nie miałam możliwości, by się podnieść. Zastygliśmy w tej  dwuznacznej pozycji, a stojąca w drzwiach Sandra dosłownie kipiała ze złości. Jej szeroko otwarte oczy rzucały gromy, a ręce zacisnęła w pięści i na sam ten widok dostałam gęsiej skórki, bo doskonale zdawałam sobie sprawę, że nie miałam z nią żadnych szans - była u siebie, na swoim terenie, a ja... no cóż, właśnie zostałam przyłapana w łóżku z jej narzeczonym. Tylko my dwoje wiedzieliśmy, że ta noc minęła nam na spaniu... całkowicie niewinnym spaniu.
  - G... gggggg... - cedziła przez zęby, zapewne chcąc zawołać jego imię, ale to, co widziała musiało ją zaszokować do takiego stopnia, że nie mogła wyartykułować żadnego zrozumiałego słowa. Wiedziałam, że to niemożliwe, ale w tamtym momencie miałam wrażenie, że jej wręcz idealne, jasne włosy stawały dęba już od samego patrzenia.
Wciąż zaciskałam dłonie na jego nadgarstku, ale Gregor był nieugięty. Bałam się obrócić, by sprawdzić wyraz jego twarzy - czy był tak samo przerażony jak ja? Tylko co miało dać mu to nieruchome pozowanie w pościeli, skoro ona i tak już nas widziała i właśnie kumulowała w sobie energię do prawdziwego wybuchu?!
  - Proszę, pozwól mi wstać - zajęczałam, a słabość własnego głosu sprawiła, że poczułam się jeszcze gorzej. Nie dość, że sama wlazłam do jaskini lwa, to jeszcze na dodatek przedwcześnie wróciła jego wściekle zaborcza samica...
Ku mojemu zdumieniu żelazny uścisk osłabł. Dłoń Gregora przesunęła się po moim brzuchu w sposób, który nie uszedł mojej kobiecej uwadze. W co on pogrywał? Korzystając z okazji, zerwałam się szybko i już po chwili mogłam podziwiać prawdziwie niespodziewany widok - oni dosłownie piorunowali się wzrokiem! Sandra wyglądała na bliską jakiegoś nerwowego ataku, namiętnie mięła materiał swojej ślicznej i kosztownej bluzeczki, a sam Gregor - i to mnie najbardziej zaszokowało - patrzył na nią intensywnie, tak jak tylko mogą patrzeć ciemne oczy, ale z pewnym uczuciem, które z całą pewnością nie należało do romantycznych.
To był triumf. Jego spojrzenie mówiło: znów z tobą wygrałem. Tak... to ten wzrok, którym obdarowywał swoich rywali ze skoczni narciarskiej. Wyższość, tajemnica, którą rozumiał tylko on... To cały Gregor i choć znałam go ledwo chwilkę, udało mi się całkowicie go rozszyfrować. Niestety, tak to bywa, że jedna teza obala drugą - musiałam pożegnać obraz skrzywdzonego przez własną sławę skoczka i powitać człowieka wyrachowanego, pewnego siebie jak nikt inny. Dotarło do mnie, że zostałam zwyczajnie wykorzystana - specjalnie przedłużał mój pobyt, by podobna scena mogła mieć miejsce. Tu nie chodziło o mnie... tu chodziło o Sandrę.
  - Zostawiłam cię na ledwo parę dni, a ty już przygruchałeś sobie... - blondynka odzyskała głos i mierzyła mnie właśnie lekceważącym spojrzeniem - ... To coś?
Gdy dotarł do mnie sens jej słów, wciągnęłam głęboko powietrze przez nos i zacisnęłam pięści - jak mnie nazwała? Obróciłam się na pięcie, nie bardzo wiedząc co robić. Miałam trzy wyjścia - uciekać, rąbnąć w twarz ją albo jego. Ostatnie odpadało, bo leżącego się nie bije. Chciałam głośno ryknąć i wytarmosić ją za te idealne włosy, wstąpił we mnie dziwny instynkt - musiałam bronić swego. Zdążyłam zrobić dwa kroki w jej stronę, ale nie sięgnęłam misternie ułożonej fryzury.
  - Wyjdź - odezwał się Gregor za moimi plecami, więc zatrzymałam się, rzucając blondynie spojrzenie pełne wyższości. Czekałam aż z furią trzaśnie drzwiami, ale nie śpieszyła się do wyjścia. Co więcej, to ona patrzyła na mnie wyczekująco.
  - Na co czekasz, wieśniaro? Mam może wezwać ci szofera? - krzyknęła, robiąc się czerwona na twarzy. - Wynocha, i to już!
Obróciłam się w stronę łóżka - Gregor leżał na wznak, zakrywając oczy. A więc to tak? To ja miałam wyjść? Wspaniale! Prawda uderzyła we mnie silną falą - przesiedziałam z nim tyle godzin, aż w końcu odprawiał mnie z kwitkiem w takim momencie? Dlatego, że ona wróciła? Niechciane łzy zapiekły mnie w oczy, ale zdusiłam je, bo obiecałam sobie nie beczeć z powodu mężczyzn, a już w szczególności tych, którzy mieli być moimi pacjentami. Po to przyszłam do tej mrocznej willi - po doświadczenie zawodowe. Na tym koniec! Prawda?
  - Sama trafię do drzwi - wymamrotałam zawstydzona i wybiegłam za drzwi.
Stąpałam już po schodach, gdy moich uszu dobiegł głośny trzask, a później krzyki. Mimowolnie się zatrzymałam, opierając dłonie na drewnianej poręczy.
  - Zrobiłeś to żeby się zemścić? - pytanie Sandry było pełne tłumionej złości.
  - Nie rozumiesz! - odwarknął on, ciszej lecz z nie mniejszym napięciem.
  - To było dawno temu, Gregor. Myślałam, że już mi wybaczyłeś - skomlała.
Nastąpiła chwila ciszy, a ja całkowicie odruchowo zagryzłam wargę. Co było z nimi nie tak? O co w tym wszystkim chodziło? Czułam, że to, czego się dowiedziałam o Gregorze, było jedynie wierzchołkiem góry lodowej, a jego upadek na skoczni tylko konsekwencją wcześniejszych, bardzo dramatycznych wydarzeń.
Oddychałam tak głośno i nierówno, że prawie przegapiłam moment, w którym po korytarzu poniósł się stłumiony głos Gregora, pełen chowanej urazy:
  - To był mój przyjaciel, ty puszczalska krowo!